w sumie nawet nie wypowiedziałem sie na temat. wzruszać to gry mnie nie wzruszają, chyba jestem już za stary, a wszelkie inne stany emocjonalne towarzyszące grom raczej wynikają z czynników pozagrowych, aniżeli ich samych. ale taki przykład, który teraz przychodzi mi do głowy, to spelunky, te pierwsze z 2009 - tak, jak wojo powiedział, każda nowa gra to była nieprzewidywalna przygoda, tym bardziej, że ta gra miała wyjebane na ciebie - zawsze możesz zdechnąć w jakiś niesprawiedliwy sposób, a odkrycie sekretów świata gry to w dużej mierze łut szczęścia. blood z 1997 w sumie można nazwać grą 2D, a naprawdę niewiele gier potrafiło mnie tak pochłonąć. trudno mi wskazać, jak ta gra to robi, ale po prostu czuję się w niej jak prawdziwy element świata gry, a to przecież prosta strzelanka na buildzie
no i muszę wspomnieć o najlepszej grze w historii, czyli falloucie. grając w niego towarzyszy mi uczucie, którego nie potrafię opisać, po prostu w falloucie czuję się jak we własnym domu przez całe życie spędziłem z F1 i F2 tyle czasu, że to absurd. nie jestem pewien, czy nie mówimy tu o pięciocyfrowej liczbie godzin. ale dla mnie to pierwsza część jest bezapelacyjnym czempionem i największym dziełem sztuki. tak naprawdę to znam tę grę na pamięć i nawet nie potrzebuję komputera, równie dobrze mogę ją sobie odegrać we własnej głowie
powiedziałbym coś o underrail, ale ta końcówka naprawdę wszystko zepsuła i jestem obrażony na tę grę
muszę jednak wspomnieć o grach 3D, mianowicie o deus eksach, które wspomniałem w poprzednim poście. skradanki to był niegdyś mój ulubiony gatunek, a ta seria naprawdę potrafiła mi dać to poczucie zaszczucia i zagrożenia wokół, a także takie dziecinne poczucie bezpieczeństwa, gdy siedziałem w ciasnym szybie wentylacyjnym i wiedziałem, że tam jest bezpiecznie i wrogowie mnie nie zobaczą. twórcy zarówno pierwszej części, jak i tych z jensenem potrafili się bawić z psychiką gracza. no i to jedne z naprawdę niewielu gier, które po ukończeniu zostawiły mnie z tym samym uczuciem pustki, które następuje po skończeniu jakiejś dobrej książki fabularnej. swoją drogą, jest jakieś słowo na to?
za dzieciaka uwielbiałem tę grę i fakt, w niektórych momentach miało się łzy w oczach (oczywiscie w przenośni, bo nie jestem pedałem, żeby płakać), chyba właśnie głównie przez wspomniany przez ciebie system podejmowania decyzji. wprawdzie decyzje i moralność były w fable dziecinnie naiwne, ale właśnie o to chodziło w tej grze i idealnie wpisywały się one w przyjętą konwencję, dlatego tak zapadały w pamięć. wprawdzie dzisiaj ta gra nie ciekawi mnie zbytnio, ale dla dzieciaka jest to świetna pozycja. nie grałem w dalsze części, bo podobno są strasznie słabe
