Art o brutalności w grach

[murdalow]

kiedyś jak pograłem w manhunta to kolesiowi założyłem worek na głowe z śmieci i go poturbowałem lekko he he pewnie zaraz ktoś zacznie krytykować (joke) :)

[dziadekkleofas]

kiedyś jak pograłem w manhunta to kolesiowi założyłem worek na głowe z śmieci i go poturbowałem lekko he he pewnie zaraz ktoś zacznie krytykować (joke) :)

 

Jeśli to był worek foliowy, zacznę. :) Don't do that at home!

 

@Propaganja: Zgadzam się, jeśli oczywiście brutalna gierka daje sporo radości i jest grywalna. Bo co to za przyjemność bez celu ubijanie kilkuset ludzi na kilka takich samych sposobów? ;p

[SLy]

im brutalniejsza gra tym bardziej gracz sie wyzywa i potem nie musi wyzywac sie

"w realu"

Mnie jakoś granie w brutalne gierki nigdy nie "rozładowywało" :|

[gnysek]

W sumie wyszło to tak (bo musiałem skrócić, bo nie ma tyle miejsca w gazetce szkolnej):

Łącznik, Maj 2007

 

I Ty, Brutusie, przeciwko grze?

 

Producenci bronią się jak mogą, władze biją na alarm, rodzice mają w głębokim poważaniu, a gracze - po prostu grają. Jedni ciągle atakują, drudzy skutecznie odpierają ataki. Problem złego wpływu brutalnych gier na młodych, powraca jak bumerang, a jego rozwiązania ciągle nie widać. Sprawę poruszył już nawet sam papież Benedykt XVI, z okazji Światowego Dnia Środków Społecznego Przekazu. Poza samą krytyką całej branży elektronicznej, która ma negatywny wpływ na młodego człowieka, a z którą pewnie nikt z Was by się nie zgodził - z jego ust padły też ważne słowa. Zwrócił uwagę, na to, że młodemu człowiekowi trzeba wpajać zasady i umiejętności samokontroli, tak niezbędnych do życia w społeczeństwie. Rozgraniczenie wirtualnej rzeczywistości z tą prawdziwą, niektórym sprawia naprawdę wielką trudność. I choć najczęściej zwala się na producentów, to tak naprawdę przyczyną jest właśnie nie zauważanie problemu przez rodziców i nie uświadamianie swoich dzieci.

Nie trzeba nawet długo szukać, aby znaleźć dowody przeciwko branży rozrywki elektronicznej. Wystarczy przypomnieć o włoskim graczu, który na wzór bohatera GTA ukradł karetkę pogotowia i rozbijał się nią po mieście. Czy o World of Warcraft, które zebrało chyba największe do tej pory żniwo graczy. I nie chodzi to o chińczyków którzy zapomnieli, o obowiązku jedzenia - ale o gracza który zabił z zimną krwią swojego kolegę za to, że ten nie wymienił się z nim obiecanym wcześniej przedmiotem. Jest i matka uderzona słoikiem, gdy odłączyła synowi komputer od prądu, a ten nie mógł kontynuować sesji w Tibię. Są to może skrajne przypadki, ale właśnie one są najbardziej przez media nagłaśniane, kreując opinię o grach i graczach. Ostatnio w wyniku pewnych badań dołożono nam jeszcze trochę oliwy do ognia. Okazuje się bowiem, że grający w wyścigi, za kierownicą prawdziwego samochodu jeżdżą o wiele szybciej i bardziej bezmyślnie, powodując częściej wypadki. Jeśli więc na drodze spotkacie wariata jadącego z prędkością światła - możliwe, że kilkanaście minut wcześniej skończył sesję w Need For Speed'a. I tak można by opowiadać i opowiadać, dochodząc do wniosku, że faktycznie - gry nie dość, że są brutalne, to jeszcze powodują w nas nieludzkie odruchy. Jednak ostatnie badania Amerykańskiego Stowarzyszenia Socjologicznego (ASA), wykazały, że nie ma związku pomiędzy pełnymi przemocy grami wideo a przemocą wśród dzieci i młodzieży. I choć gry pokroju dobrze znanego Doom’a, często oskarżane są o negatywne oddziaływanie na młodych, ASA zwraca uwagę, że od czasu wydania tej gry w 1993 liczba zabójstw popełnianych przez młodych spadła o 77%. Nie znaczy to jednak, że przyczynił się do tego Doom, czy jakaś inna gra. Co więcej, ASA jest zdania, że źródła problemu przemocy wśród młodzieży, doszukiwać należy się zwłaszcza w środowisku społecznym w jakim młody żyje, dostępie do broni, panującej w niektórych miejscach biedzie, sytuacji rodzinnej czy organizacji szkół. Ciekawe co na te słowa powiedział by pan Jack Thompson, który twierdzi, że tylko i wyłącznie gry są źródłem całego zła na świecie. Swojej teorii jest pewien do tego stopnia, że niedawno oskarżył znany serwis Kotaku o zniesławienie, po tym, jak skrytykowano jego poglądy, po prostu je wyśmiewając.

Na świecie istnieje kilka organizacji, oceniających zawartość gier. Najbardziej znane, to amerykańskie ESRB, japońskie CERO i europejskie PEGI. To one decydują, dla jakiej kategorii wiekowej przeznaczyć produkcję, oraz jakie, działające negatywnie na psychikę młodego człowieka, tematy porusza. Teoretycznie, dzięki takim oznaczeniom gry brutalne nie powinny wpadać w ręce przedszkolaka, w praktyce okazuje się jednak, że większość rodziców za nic ma sobie owe systemy oznaczeń. I w ten oto sposób do pięciolatków, szukających jeszcze wzorów do naśladowania, trafiają na produkcje w których można wszystkich rozjechać, udusić reklamówką z Biedronki czy zamienić ciało w zupełne sitko. Kilka lat później, dzięki takiemu prezentowi od swoich opiekunów, z nudów rozjeżdża kilku przechodniów. Oczywiście wina i tak spadnie na producentów gier - ale tak naprawdę dobrze wiemy kto jest odpowiedzialny za tą sytuację. Oczywiście - rodzice, którzy spełniając każde życzenie swojej kilkuletniej pociechy, kupują pozycję z oznaczeniem 18+ u dołu pudełka. A niech gra. Niby dorośli ludzie, a jednak nieświadomi zagrożenia - które przecież ich nie dotyczy. Dla dziecka oznacza to jednak, że skoro rodzice nie zabraniają, to znaczy, że tak wolno. Kilkunastoletnie dziecko, nawet w przypadku dostępu do takiej gry, będzie patrzeć na produkcję zupełnie inaczej, a szansa na to, że zrobi potem komuś krzywdę jest naprawdę niewielka.

Tak więc, czy gry prowokują do czynienia zła? Jeżeli trafią do odpowiedniej grupy odbiorców - nie. Do wszystkiego trzeba po prostu dorosnąć. I nawet jeśli stosunek miłych gier z pokemonami do mordobić jest kilkanaście razy mniejszy, a rynek zalewają co rusz nowe produkcje, to jeżeli będziemy świadomi tego, że jest to tylko gra i że w prawdziwym życiu wcale nie należy tak postępować - nic złego się nie stanie. Jeżeli jednak ktoś od urodzenia ma tendencje do bycia agresywnym bez większego powodu – gry na pewno będą powodować w nim jeszcze większy wzrost nienawiści do świata i chęci czynienia zła. Ale w przypadku takiej osoby, bodźcem do takiego postępowania może być wszystko. Ja jednak pozostanę przy wersji, że takie gry to po prostu świetna zabawa, czasem porządna dawka adrenaliny, a czasem świetny sposób na odstresowanie po męczącym dniu.

 

Piotr ‘gnysek’ Gnys

[Gość Adster]

Fajnie się to czyta, biorąc pod uwagę nasze sugestie :) Praktycznie znajduje się w tej pracy wszystko to, co poszczególne osoby Ci doradzały. Sam tekst plasuje się o "dwie klasy" wyżej, niżeli ten poprzedni...

[gnysek]

jeszcze i tak polonistka to sprawdzi :P

[Gość Adster]

Powiem Ci jedno-w takim razie parę przecinków stracisz. :P

I nawet jeśli stosunek miłych gier z pokemonami do mordobić

Może lepiej "stosunek gier niebrutalnych do tych będących takimi..." czy jakoś tak, bo to powyższe to tak, jakbyś nie wyróżniał "klasy średniej"...takie jest moje zdanie.

[Micanser]

że liczba zabójstw popełnianych od czasu wydania tej gry w 1993 liczba zabójstw popełnianych przez młodych spadła o 77%.

Chyba musisz to poprawić.

[gnysek]

ta, tez to zauważyłem po wydrukowaniu :P

[Hanjuso]

Jest i matka uderzona słoikiem, gdy odłączyła synowi komputer od prądu

słoikiem? o.0 takiej wersji jeszcze nie slyszalem.